Tuzlu Kahve

"Sevgilim, bir tanem, Lütfen beni affet! Bütün hayat?m?z? bir yalan üzerine kurdu?um için beni affet. Sana hayat?mda bir tek kere yalan söyledim... Tuzlu kahvede... ?lk bulu?tu?umuz günü hat?rl?yor musun? Öyle heyecanl? ve gergindim ki, ?eker diyecekken tuz ç?kt? a?z?mdan.. Sen ve herkes bana bakarken, de?i?tirmeye o kadar utand?m ki, yalanla devam ettim. Bu yalan?n bizim ili?kimizin temeli olaca?? hiç akl?ma gelmemi?ti. Sana gerçe?i anlatmay? defalarca dü?ündüm. Ama her defas?nda korkudan vazgeçtim. ?imdi ölüyorum ve art?k korkmam için hiçbir sebep yok.. ??te gerçek.. Ben tuzlu kahve sevmem. O garip ve rezil bir tat.. Ama seni tan?d???m andan itibaren bu rezil kahveyi içtim. Hem de zerre pi?manl?k duymadan. Seninle olmak hayat?m?n en büyük mutlulu?uydu ve ben bu mutlulu?u tuzlu kahveye borçluydum. Dünyaya bir daha gelsem, her ?eyi yeniden ya?amak, seni yeniden tan?mak ve bütün hayat?m? yeniden seninle geçirmek isterim; ikinci bir hayat boyu tuzlu kahve içmek zorunda kalsam da..." Ya?l? kad?n?n gözya?lar? mektubu s?r?ls?klam ?slatt?. Laf? aç?ld???nda bir gün biri, kad?na: "Tuzlu kahve nas?l bir ?ey?" diye soracak oldu. Gözleri nemlendi kad?n?n... "Çok tatl?!.."