Wiza do Nowego Jorku

W r?ce czytelników oddaj? moj? trzeci? ksi??k?, któr? ju? w trakcie pisania - pokocha?am. Zawiera historie zwi?zków i mi?o?ci: tych prawdziwych i pseudo - mi?o?ci, toksycznych, bo internetowych. Opowiada o podró?ach moich bohaterów, rozstaniach i przes?aniach z za?wiatów... nami?tno?ci, przest?pstwach zdradzie i niewyczerpanej nadziei. A ?e bohaterka ksi??ki jest te? pisark? jak ja? No có?, tak si? z?o?y?o. Prawdziwe wydarzenia splata literacka fikcja, moja poezja i szczypta metafizyki. Jak powiedzia? czeski pisarz Michal Viewegh - Tylko pisarz jest w stanie powiedzie? ile prawdy jest w jego pisaniu, a ja - moim bardzo realnym i wirtualnym przyjacio?om Wiz? do NY dedykuj?. Fragment: Kto? wybra? dla niej to imi?. Kim by?, nie mo?e si? ju? dowiedzie? i nie ma kogo zapyta?, bo wszyscy, którzy przy tym obecni by? mogli, ju? odeszli? Pozosta?y zdj?cia w kolorze sepii. Leonia. W latach dzieci?stwa imi? przypomina?o jej kwiat lewkonii, ca?y ogród pachn?cych kwiatów? Imi?, jak bia?a sukienka przybrana falbankami z koronek. Jak taniec na ??ce, z ukochanym w ?wietle ksi??yca? Leonia, jak srebrna, bezkresna pla?a obmywana seledynow? wod?. Wszystko, co dotychczas napisa?a tylko cz??ciowo odpowiada?o wspomnieniom. Dawno temu jej sukienka by?a co prawda bia?a, ale w niebieskie kwiatuszki i poplamiona krwi?, bo kr?ci?a g?ówk? na prawo i lewo gdy usuwano jej migda?y. Steffi mia?a ró?ow? i du?o ?atwiej od Leonii znosi?a ka?dy ból. Wspomnienia o ogro dzie by?y prawdziwe, a taniec z Wiktorem na krótko przed jego wyjazdem zapisa? si? trwale w jej i jego pami?ci. Tak pisa?. Czasem my?la?a, ?e z dotykiem ust jest jak z odciskiem palców ? nie ma dwóch takich samych, a ca?a reszta w wyobra?ni Leonii jest przecie? mo?liwa. Bywa?o, ?e my?la?a o siostrze bardzo intensywnie, próbowa?a rozmawia? z ni?, czasem prosi? o rad? i smuci?a si?, gdy? odpowiedzi nie by?o i ju? by? nie mog?o? Leonia ma tyle lat, co jej pies. Nie przelicza g?o?no ich wieku z psiego na kobiecy lub odwrotnie, ona wie. Kiedy? trzeba b?dzie si? rozsta? i wola?aby, ?eby to ona, Leonia by?a pierwsza. Próbowa?a nawet napisa? o tym wiersz, taki troch? na pó?niej. Zaczyna? si? od s?ów: Co ma ze mnie mój pies? Ju? nie pobiegn? szybko, jak dawniej nie pop?yn?, patykiem w dal nie rzuc? - ale je?li chcesz Aportowa? b?d? nasze dni minione