Jak pomóc dziecku niepe?nosprawnemu intelektualnie

Dziecko to najwi?kszy w ?yciu dar. Nic ani nikt, nie czyni rodzica bardziej warto?ciowym, ani?eli radosna twarz berbecia, który weso?o wymachuj?c pulchnymi nó?kami odwzajemnia u?miech. Pociecha grucha, gaworzy, ?lini si?, dokonuje ogromnego trudu, aby nawi?za? bezpo?redni kontakt. Po latach, gdy widzimy przy stole wyro?ni?tego m?odzie?ca, czy pi?kn?, m?od? kobiet?, a? trudno uwierzy?, ?e jeszcze nie tak dawno to ma?e „stworzonko”, to by?a Kasia lub Krzy?. W cz?owieku zachodzi taka wielo?? i ró?norodno?? zmian, i? nie jeste?my w stanie wi?kszo?ci dostrzec, gdy? tak szybko si? dokonuj?. Najwi?ksz? tajemnic? jest mózg. To w nim miliony neuronów i neuroprzeka?ników nieustannie wykonuj? mordercz? prac?, aby nast?powa? progres, aby wszystkie podstawowe funkcje ?yciowe organizmu by?y podtrzymane, a tak?e aby nast?powa?o przyswajanie nowych do?wiadcze? ?yciowych, poj??, funkcji, umiej?tno?ci. Nie bez znaczenia jest fakt, ?e to praca ludzkiego mózgu zu?ywa ok. 80% energii, potrzebnej do pracy ca?ego ludzkiego organizmu. Sam, jako ojciec, wiele razy zadawa?em sobie pytania: „czy moje dziecko rozwija si? normalnie?”, „czy zachowania, reakcje dziecka s? prawid?owe?”. Ze studiów, kursów, setek odbytych szkole? wiem, i? ka?de dziecko rozwija si? we w?asnym, niepowtarzalnym rytmie. Stwierdzenia „fachowców”, którzy mówi? „dziecko powinno siedzie? w 6 miesi?cu ?ycia, sta? w 12, a mówi? w 18 zdaniami” to zapewne teoretycy wychowania. Ka?de dziecko jest inne, posiada odmienne wyposa?enie genetyczne, ma wi?ksze lub mniejsze napi?cie mi??ni, bardziej lub mniej sprawny aparat artykulacyjny, w ko?cu ka?da matka mia?a inn? ci???, inaczej przebiega? poród. Wydawa? by si? mog?o, i? w dobie XXI wieku, bada? prenatalnych, nowoczesnych metod medycyny liczba dzieci niepe?nosprawnych powinna si? obni?a?. Jest jednak inaczej, mianowicie nowoczesna medycyna, sprz?t, pozwalaj? na prze?ycie wielu dzieciom, które dawniej najprawdopodobniej zmar?y by przy porodzie lub nied?ugo po nim. Jeste?my w stanie, jako spo?ecze?stwo bardziej rozwini?te, uratowa? dzieci, które dawniej, nie mia?yby szans na prze?ycie. Pojawia si? pytanie: „Jaka b?dzie jako?? ?ycia tych uratowanych dzieci ?”, odpowied? brzmi: „Jako?? ?ycia b?dzie taka, jak? zapewnimy, jako rodzice, opiekunowie, lekarze, rehabilitanci i nauczyciele.” Zale?y równie? od tego, jakie miejsce zajm? w spo?ecze?stwie. Jako oligofrenopedagog, od lat pracuj?cy z dzie?mi i m?odzie?? niepe?nosprawn? intelektualnie, doszed?em do wniosku, i? istnieje bardzo wiele form terapii stymuluj?cych rozwój dzieci ze specjalnymi potrzebami intelektualnymi. Kolejne spostrze?enie jest takie, i? rodzice tych dzieci s? zostawione cz?sto samym sobie, nikt nie zastanawia si?, czy ci ludzie nie czuj? si? wypaleni 24-godzinn?, ci??k? prac? przy swoich dzieciach: zmienianiem pampersów, karmieniem, d?wiganiem, rehabilitowaniem itd. Nikt nie musi by? wyroczni?, aby przewidzie?, i? na d?u?sz? met? jedna osoba pr?dzej czy pó?niej opadnie z si? fizycznych i psychicznych. Trzecim do?wiadczeniem jest fakt, i? wiele osób zajmuj?cych si? dzie?mi i osobami niepe?nosprawnymi to samotne kobiety. Niestety m??czy?ni nie wytrzymuj? psychicznie i cz?sto uciekaj?. Zostawiaj? ?ony i dzieci, odcinaj? si? od brutalnej rzeczywisto?ci, kreuj?c nowe ?ycie gdzie? indziej. Chcia?bym, aby by? to poradnik dla wszystkich, którzy stykaj? si? w codziennym b?d? zawodowym ?yciu, z problemem niepe?nosprawno?ci intelektualnej.