Oyun De?il

Y?lmaz Onay bu romanda, 12 Eylül'ün karanl???nda belli belirsiz ba?layan bir ilk gençlik a?k?n?n öyküsünü 2000'li y?llara ta??rken, varo?lardan "mutena semtler"e, yanmayan sokak lambalar?ndan holding gazetelerine uzanan sürükleyici bir toplumsal panorama çiziyor. "Sanki iki ayr? sistemin birer gezegeni, yörüngelerinden kopup uzayda bulu?mu?lar" gibi hem çat??mal?, hem çekimli giden bu "a?k"?n çevresinde, anneler, babalar, karde?ler, arkada?lar, kendilerince yerlerini al?yorlar. "Çukur Yanakl? K?z" i?ini kaybetmi? bir kö?e yazar? "kad?n"d?r art?k; "kavruk delikanl?" ise, kah?rla kendini yeti?tirmi? bir i?çi, yan? s?radan bir "adam". kültürel ve s?n?fsal çat??malara gebe bu ili?kiden, alabildi?ine güncel ve bir o kadar da duygu dolu yak?c? sorular do?acakt?r; "oyun" bitse de, hatta "roman" da bitse... Oyun De?il!, 2000'li y?llara gelirken arada bir yerde kaybetti?imiz ve aramaya bile zahmet etmedi?imiz "içtenlik"le yaz?lm?? bir roman ve dolay?s?yla elbette politik, elbette direnmeyi içeriyor, ama "ben politik roman?m" diye sahte bir ç???rtkanl?k yapm?yor asla. Çünkü içtenlikli, çünkü gerçekçi. "Adam, eski Ye?ilçam filmlerindeki gibi a??r a??r döndü, ama o filmlerdeki gibi bakmad?, 'adam' gibi bakt?, çünkü gözleri vard?", deniyor romanda. Görebilmek, bakmaya ba?l? yani. Oyun De?il!, sat?n al?n?p okunmayan türden de?il, bir kez kapa??n? aç?nca elden b?rakmaks?z?n "okunacak" bir roman! Perde aç?l?nca, oyuncularla birlikte duyarak, dü?ünerek, gülerek, yerine göre gözya??yla ama tart??arak ya?anan bir oyun gibi...